|
Зь песень беларускага мужыка
|
Я – багач, я – магнат! –
Усім рад, усім сыт!
Што мне пан, што мне кат?! –
Цэлы сьвет мне адкрыт!
Я усё закляну,
Усё сілай папру, –
З гор зраблю даліну,
А з далінкі гару!
Затрымаю ваду,
Цёмны бор павалю,
А як з сошкай пайду, –
Увесь сьвет накармлю!
Кажуць, кволы дух мой...
А ўсё ж я маладзец:
Замахаю касой –
Трупам ляжа сівец!
Кажуць, крыўджу людзей...
Ах, каб іх жа багі! –
Ці ж ня з працы маей
Карыстае другі?!
Эй, дуж я да ўсяго –
На ральлі, на лугу!
Толькі гора свайго
Я змагчы не магу!..
Толькі шнур мой вузкі
Град аполе, пажне,
I залом ведзьмакі
Заплятуць на мяне.
Толькі ў хатцы маей
Зімой сьвішча віхор,
Хлябок вынесе зьмей,
Дроў ня дасьць панскі бор.
Толькі, як памру я,
Прападаю, як мыш, –
Няма хоць бы гнільля
На труну і на крыж...
Толькі, як памру я,
Не ўмірае бяда, –
Хоць з магілкі маей
Насып змые вада.
[1905–1907]
|
|
